We beginnen 2 weken geleden, ergens rond de 30ste september.
Deze week heeft ons patje vooral veel witte doktersjassen gezien, en nog wat prikjes in de poep moeten trotseren. De wonden op haar been zagen er niet zo goed, maar we kunnen u de goede afloop al verklappen: het is allemaal in orde gekomen.
Dinsdag hadden we een observatiedag op het menu (en het was niet de laatste!). Patje trok naar haar vaste date met de dokter op de unief en Gina en ik gingen de Malecon del Salado aan een diepgaand onderzoek onderwerpen (zijnde: veel wandelen, dingen in ons schriftje schrijven en foto's trekken).
Terwijl wij zo naarstig aan het observeren waren had ons Patje nog een afspraak, dit keer een geheime meeting. Omdat de mensen van de municipality ons enkel plannen in pdf wilden geven (waar we dus niet zo veel mee kunnen doen), moesten we andere hulpmiddelen inroepen om de plannen in autocad te kunnen krijgen. Gelukkig had Yha Nhy een vriend op de municipality, Giovanni genaamd, die ons in 't geniep al deze plannen wilde doorspelen.
Op de Malecon del Salado was het observatieduo ondertussen getuige van een krabfestijn in de estero. De bewoners van de arme wijken daar sprongen in het vuile water om krabben te vangen, die ze dan op het land gooiden. Er stond een hele troep kinderen rond die lustig met de krabben aan het spelen waren, koerske enzo. Eén van de kindjes stond verdwaasd met een krab in elke hand in zijn haar te krabben. Een komisch tafereeltje.
Patje, Yha Nhy en de geheime Giovanni waren ondertussen volop bezig met de transactie maar tegen de avond werden Gina en ik toch wat ongerust. We hadden nog niks van hen gehoord en het werd al donker, en uiteraard waren we juist vandaag de gsm vergeten. We schieten lichtjes in paniek, en besluiten na lang wachten en via veel omwegen vanuit een telefooncel naar Yha Nhy te bellen. Er blijkt niks aan de hand te zijn, het kopiëren duurt gewoon enorm lang. Niet veel later zijn we terug herenigd en worden we thuis getrakteerd op heerlijke broccolisoep en pan de yuca door onze schat van een Maria.
Woensdag zit ons Patje uiteraard weer even bij de dokter. Daarna splitsen we weer op, deze keer zonder paniekaanvallen. Patje en Gina hebben een date met Jenny Dasa van DASE, die geen Engels blijkt te praten en nogal rare trekjes vertoont. Maar de niñas kunnen alles aan, zeker rare Jenny's trotseren, hoewel: digitale info van haar krijgen zal nog een werk van lange adem worden.
Ondertussen was ik even alleen op pad om foto's te gaan trekken vanuit een hoge building naast de malecon. Ik word er overvloedig begroet en mag uitgebreid foto's nemen vanuit een appartement op de 14de verdieping.
Wanneer de niñas terug herenigd zijn trekken we met zijn allen naar Patricia Sanchez, een architecte die ons altijd heel goed verder helpt.
Donderdag krijgt Patje slecht nieuws van de dokter, de wonde ziet er niet goed uit en moet open gemaakt worden. Een pijnlijke zaak, maar zoals altijd houdt Patje zich heel flink en met nieuwe medicijnen moet het nu echt in orde komen.
Later op de dag hebben we het slechtst voorbereide interview ooit. We weten niet wie hij is (één of andere socioloog), we weten niet wat we hem willen vragen, en we verstaan geen woord van wat hij zegt. Maar we worden voor ettelijke tijd met hem in een kamer geduwd, dus we nemen dan maar noodgedwongen een interview af, meer uit beleefdheid dan omdat het nuttig zou zijn.
Daarna brengen we nog eens een vruchteloos bezoekje aan DASE.
Maar de dag wordt feestelijk afgesloten met cangrejo! (=krab) De papa is 24 (levende!) krabben gaan kopen, die vrolijk over het aanrecht en uit de wasbak klauteren. Ze worden levend in de pot gestoken, en daarna worden de arme beestjes door ons verorberd. En we moeten er eerlijk in zijn: het was heel lekker, maar wel veel zwoegen met dat hamertje.
onze papa met zijn cangrejootjes
ñammie!
Vrijdag staan we om 8u 's morgens al paraat bij een bakker op Cerro Santa Ana. We hebben een afspraak met Octavia Villacrezez, de enige linkse politicus in de municipality. (Later hebben we ontdekt dat hij zich kandidaat zal stellen voor de burgemeesterverkiezingen van februari.) Echt een aangename mens, die ons een nieuw perspectief kan bieden en dit ook in verstaanbaar Spaans kan verwoorden. Daarna passeren we nogmaals langs de dokter, die deze keer gelukkig beter nieuws heeft. Om 14u hebben we nog een date, deze keer met Gino Mehra, het hoofd van het planningsbureau van de municipality. Ook dit wordt een nuttig interview waarbij we interessante kaarten weten te ontfutselen.
Die avond hebben we een mysterieuze afspraak met de antropoloog Xavier Andrade. Hij nodigt ons uit op een bbq met vrienden, we vinden het allemaal wat raar maar we moeten hem interviewen dus stemmen we toe. Bij Xavier thuis doen we het interview, gelukkig is Tom er terug bij om een beetje te vertalen. Daarna gaan we naar de bbq. Dit blijkt een onderonsje met Xavier en 2 andere mannen te zijn, van ongeveer 45 jaar. Rare bedoening dus. Na lang lang wachten, veel honger lijden en moeizame gesprekken, krijgen we aangebrande worstjes voorgeschoteld en lekkere pasta. Eén van de vrienden blijkt nederlands te kunnen, wat nog wel grappig is, en ook een beetje lastig want we hebben de slechte gewoonte ontwikkeld om alles in het Nederlands te bespreken waar de mensen bijstaan, maar dat kon nu dus niet. We besluiten na het eten maar snel te verdwijnen, want de ambiance is toch wel ver te zoeken (wat verwacht je ook met zo'n bizarre bende bij elkaar). We doen nog snel de afwas en maken ons dan rap uit de voeten.
Het weekend heeft helaas geen tripjes voor ons in petto, maar observaties. Iets minder leuk, maar het moet gebeuren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten