Op DASE werden we nooit harder genegeerd als vandaag. Uren wachten (de niñas hadden ondertussen al een vaste wacht-stek in DASE) om uiteindelijk pdf-plannen te krijgen waarvan de baas van DASE (!) dacht dat het autocad-plannen waren… Zucht.
Op de municipio kregen de niñas bovendien met een Felipe te kampen die we nog nooit zo bronstig hadden gezien (en we hoeven niet te vertellen dat we Felipe al in exuberant bronstige toestanden hebben meegemaakt). Ons breekmomentje (lees: schaterlach-punt) was toen Felipe ons voorstelde om Gino Mehra, een van de belangrijkste mannen op de municipio, een knuffel te geven; terwijl Gino himself erbij stond. Het voorstel werd gevolgd door een pijnlijke stilte waarbij Gino ons lachend en vooral ontvankelijk aanstaarde! De niñas zetten het op een lopen! :)
Ons geduld (dat toch al behoorlijk getraind was) werd nooit harder op de proef gesteld als toen, daarom hebben we onszelf later in de namiddag verwend op een ‘Sweet&Coffee’-momentje (de plaatselijke Starbucks). ’s Avonds hebben we een goeie Belgische film gekeken (any way the wind blows) om onzelf terug op te laden. Chevere (‘supertof’ in het Guayaquileens)! Dit deed deugd!
Dinsdag was alweer een observatiedag. Bweirk, we begonnen het stilaan beu te worden en 3 observatiedagen in 4 dagen… een hoog tempo, dat kan nu toch niemand ontkennen!
Toch hebben we jullie weeral een pikant detail te bieden: we waren in de namiddag rustig door de straten van het centrum van Guayaquil aan het slenteren, toen plotseling ons fototoestel uit mijn hand werd getrokken. Ik schreeuwde de hele buurt bijeen en dat is waarschijnlijk ook ons geluk geweest, want dit was het gevolg: de dief rende snel weg maar een passant hoorde mijn gegil en deed pootjelap bij de dief, deze viel vervolgens op de grond, liet de camera vallen, de passant greep de camera, de dief zette zich weer recht en rende weg, verdere passanten in de straat hielden hem weer tegen, er kwam een patrouille van de politie voorbij, de dief werd gearresteerd! Precies zoals in de film! We hebben toen erg veel geluk gehad beseffen we. Alle mensen in de straat hielpen ons om de dief te vangen (we werden omringd door 100 Guayaquilenen!) en we hadden ons fototoestel in perfecte staat terug. Eind goed al goed dus, en we kwamen er weeral eens met de schrik vanaf…
Woensdag hadden we ons laatste interview en misschien wel ons beste! Tof om mee te eindigen.
Het was bovendien een superhete dag, dus in de namiddag zijn we gaan zwemmen in ‘La Playita’ (een strandje aan de rand van de stad waar je kan zwemmen in een ‘estero’ = een ‘zee-arm’ in de stad). We hadden daar veel bekijks want daar komen normaal nooit toeristen. Wij waren ook de enigsten die daar met hun handdoekske op het strand lagen. (Das hier geen gewoonte blijkbaar…)
’s Avonds zijn we niet te laat naar huis gegaan, want onze liefste Maria had pasta met prei en gehakt gemaakt! Ons favoriete Belgische recept (uit de Notre Dame) dat zij verfijnd heeft :) Zooo lekker!
Donderdag was het 9 oktober en Guayaquileense feestdag! We hadden onszelf opgelegd om die dag ook te observeren, maar werden dat al snel beu, beseften dat we die miserie alleen maar onself aandeden en dus hebben we gewoon wat feestjes, dansjes en muziekgespeel meegepikt op al de Malecons.
marionettekes op de 9 de octubre
Ondertussen hebben we ook wat foto’s getrokken en wat ‘naar het volk gekeken’ om toch iets van observatiemateriaal te hebben. (Het is wel Claro que Si dat ge op de juiste momenten naar het volk moet kijken en niet, zoals Patje, op het verkeerde moment, waardoor ge de prachtigste looping in de vliegshow boven de Malecon2000 mist :p)
speciaal voor patje
1 opmerking:
Wablief! Ik had dit nog niet gelezen. Ik word hier uitgelachen op mennen eigen blog ;)
Een reactie posten