15 oktober was de laatste dag op de universiteit en dat deed toch wel een beetje raar. Afscheid nemen van Tanya Pamela, die per se met ons op de foto wou in een pose die wij nooit eerder hadden aangenomen en mateloos grappig vonden (verbergen konden we dat niet): we moesten in een rijtje gaan staan tegen een witte muur waarbij ieder met z’n gezicht naar de rug van de persoon voor je gericht stond. Patje en ik trokken nog ostentatief aan Tanya haar armen om haar normaal te doen poseren, maar zij wilde per se de badpakken-special pose en hierbij legden we ons dan maar schaterlachend neer. De foto’s zijn uitgeroepen tot de slechtste die we hier in Ecuador getrokken hebben, gelukkig hebben we ze niet zelf getrokken.
We konden de dag helemaal in slappe-lach stijl afsluiten, want Felipe Huerta had het lumineuze idee gekregen om ons nog een laatste bezoek op de IPUR te brengen, totaal onverwacht (het is een held in overwachte bezoekjes, waar dan ook). Wij waren druk op onze pc’tjes aan ’t tokkelen toen hij binnenkwam, en deden erna ook lustig voort. We waren in tijdsnood en hadden maar weinig zin om weer een ‘vettig klapke’ aan te gaan met onze oudste Ecuadoriaanse vriend. Een paar handopleggingen verder, is hij doorgegaan. Wij bleven schaterlachend verdertokkelen.
Felipe doet een handoplegging
’s Avonds hebben we een voorlopig, maar al zo emotioneel, afscheid genomen van onze liefste Maria… Wat gaan we haar missen als het definitieve afscheid daar is!
De volgende dag was dus vertrekkensdag. Midden in de nacht opstaan, want we zouden om 4u ’s nachts een bus naar Quito hebben (de busuren stonden in de krant). Dat was, heel ecuatorianamente natuurlijk, niet zo. In de busterminal van Guayaquil dus gewacht tot 6u, toen vertrok de échte eerste bus.
We kwamen rond 2u in de namiddag in Quito aan. Eerst onze jungle-trip gaan boeken, alvorens door te reizen naar Otavalo, 2u ten noorden van Quito. Daar kwamen we, heel ecuatorianamente, 3u later aan. We hadden klapband gehad onderweg.
In Otavalo mochten we logeren in het hotel van Lieva, verre familie, en voor de gemakkelijkheid “tante Lieva” genaamd. Het hotel was het mooiste waar we al in gelogeerd hadden in Ecuador: heel gezellig, met een authentiek karakter en supervriendelijk personeel (die ons gratis thee aanboden omdat ik ‘het nichtje was van Lieva’; langs Lieva haar kant werd dus ook het verkorte verhaal verteld).
Vrijdagvoormiddag maakten we een wandeling langs een prachtig meer rond Otavalo: Mojanda. We werden vergezeld door een Duitse ingenieur die veel van de natuur kende en die kennis graag met ons wou delen, maar onze gids (de niñas hebben altijd een privégids J) was toch opeens het pad kwijt. Na een stuk door moeras te hebben gewandeld en geploeterd, besloten we om toch maar gewoon terug te keren in plaats van de wandeling af te maken. We waren al 2u onderweg en de wandeling mocht in totaal maar 3u duren… na 3u zou onze taxi ons opwachten aan het begin, en dus ook het einde, van de lus. In sneltempo wandelden we dan maar de hele weg terug. Gelukkig reed onze taxi ons na anderhalf uur tegemoet. Toch wel een erg mooie wandeling en vele leuke verhalen uitgewisseld met onze privégids!
Sofie en Armand (Duitser)
de niñas voor laguna mojanda
’s Middags hebben we dan voor het eerst tante Lieva ontmoet. Een heel spontane, gastvrije en open vrouw, al goed aangepast aan de Latijns-Amerikaanse cultuur (20 jaar geleden een Ecuadoriaan leren kennen, hier blijven plakken, 2 kinderen met elk 2 namen – een Vlaamse en Ecuadoriaanse, maar toch net als ons nog steeds geen fan van salsa/merengue/cumbia) en niet van zin ooit terug te keren naar België. We hadden een gezellige babbel en spraken af om de volgende dag samen te gaan eten.
In de namiddag zijn we naar ‘Cotacachi’ gegaan, een dorpje dichtbij Otavalo waar ze leer verkopen tegen “een derde of zelfs de helft van de prijs van in Belgie”, aldus tante Lieva. We zagen leren leggings (rrrrauw), lange leren rokken (iiieeuuww), leren motorjackets (ooh yeah), leren sjakosjen (oksellappen zoals Sofie zegt)… veeeeel lelijke dingen, en toch zullen we jullie verrassen op 3 prachtstukken waarvan jullie (binnen 2 dagen al!) hopelijk achterover vallen J
Erg blij met onze onverwacht succesvolle aankopen keerden de niñas hotelwaards en aten ze voor de voorlaatste keer chifa (lekker en zoo goedkoop Chinees eten)…
De volgende ochtend gingen de dagtrippertjes vroeg opstaan (we zijn dagtrippers van het eerste uur), maar dan bleek dat Gina dacht dat Patje de wekker had gezet, Patje dacht dat Gina de wekker had gezet en Sofie dacht dat een van ons twee zeker de wekker wel ging gezet hebben… We repten ons 2u later dan gepland, ongewassen, maar sneller dan de wind (de niñas zijn natuurlijk toppie in het bestrijden van onverwachte problemen) naar de bekendste markt van Ecuador: de souvenirsmarkt van Otavalo! Kilo’s souvenirs are coming your way, lieve trouwste blog-fans!
de markt van Otavalo
Sofie en Patje zijn verheugd met onze souvenirs
‘s Avonds op onze hotelkamer beleefden we nog een topmoment met het uitstallen van al onze aankopen op 1 bed. Het volgende topmoment volgde het eerste snel op, want vervolgens trokken we al het aantrekbare aan over elkaar.
In de vroege avond zijn we met een warm theetje, een lekker stukje cake, onze warme gewoven sloefkes en 3 warme truien in de tv-ruimte van het hotel ‘La vita e bella’ gaan zien. ’s Avonds kwam tante Lieva ons daar wegplukken om ons te trakteren op een restaurantbezoek! Tante Lieva had erg interessante dingen te vertellen over de Ecuadoriaanse cultuur. Het werd supergezellig met 4 vrouwen ondereen, we hebben de hele avond getetterd.
De volgende dag vertrokken we naar ‘Mitad del Mundo’: een monument pal op de evenaar! Er waren 2 openluchtmuseums. Het eerste een beetje saai, maar er dansten wel hele grappige mevrouwen op de evenaar.
‘s Avonds op onze hotelkamer beleefden we nog een topmoment met het uitstallen van al onze aankopen op 1 bed. Het volgende topmoment volgde het eerste snel op, want vervolgens trokken we al het aantrekbare aan over elkaar.
In de vroege avond zijn we met een warm theetje, een lekker stukje cake, onze warme gewoven sloefkes en 3 warme truien in de tv-ruimte van het hotel ‘La vita e bella’ gaan zien. ’s Avonds kwam tante Lieva ons daar wegplukken om ons te trakteren op een restaurantbezoek! Tante Lieva had erg interessante dingen te vertellen over de Ecuadoriaanse cultuur. Het werd supergezellig met 4 vrouwen ondereen, we hebben de hele avond getetterd.
De volgende dag vertrokken we naar ‘Mitad del Mundo’: een monument pal op de evenaar! Er waren 2 openluchtmuseums. Het eerste een beetje saai, maar er dansten wel hele grappige mevrouwen op de evenaar.
de niñas met fans op de evenaar
sexy dansjes in sexy pakjes op de evenaar!
Het tweede was wel tof, wannabe-wetenschappelijk, maar wel met proefjes. Zo was er een proef met een mobiel toilet dat een keer werd doorgespoeld op het noordelijk halfrond, een keer op het zuidelijk halfrond en een keer pal op de evenaar. In het noorden en het zuiden draait het water in een andere richting weg en op de evenaar stroomt het gewoon recht naar beneden! Wel cool om te zien. Andere proeven trokken de niñas toch wel lichtelijk in twijfel. Al bij al was het een leuke ervaring, je krijgt niet elke dag de kans om op de evenaar te wandelen (jaja, op de lijn itself he).
Patje heeft een geslaagde proef achter de rug: "een eitje rechtopzetten op de evenaar"
de niñas hadden hun bedenkingen bij deze proef: "het is moeilijker om recht te lopen op de evenaar"
Na een busreis vol vieze oude flirterige mannen (vooral Patje was het slachtoffer) richting Quito en een uitgeregende taxirit en korte wandeling in Quito, lieten we onszelf opdrogen en verwennen in de sushi-bar. Hier had ik lang naar uitgekeken en m’n verwachtingen waren dus hooggespannen, maar er werd volledig aan beantwoord: HEEEEEEEERLIJK. We voelden ons zoals de vrouwen in sex & the city. De niñas zijn verkocht, dus mama’s verhoog ons zakgeld maar, of plan eens een sushi-diner met je dochters eens die terug in België zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten