Werken, werken, werken

Deze week zijn we heel productief geweest voor onze thesis, er is wat meer vaart achter gekomen! We zijn hier immers nog maar 2 weken om te werken. Erna gaan we nog 2 weken reizen en we willen dat verdiend hebben! ;-)

Dinsdag hebben we een interview gehad met Claudia Perralta, een professor gespecialiseerd in de geschiedenis van Guayaquil en met een kritische blik. Later op die warme dag zijn we richting Malecon del Salado getrokken, waar we interviews wouden afnemen met passanten. Een bewaker had ons al snel in de mot en aangezien die hier zo strak staan en niets toelaten waarvan ze denken 'hmm dat staat niet in het lijstje van toegelate dingen op de Malecon' nemen ze geen risico's en hop, wij werden weeral vriendelijk verzocht onze acties te staken…

Over acties gesproken, deze week was het een week vol actie in de straten van Guayaquil: deze zondag was het immers de verkiezing van de nieuwe grondwet ('SI' is gewonnen met 67%, daar verschoten we toch wat van, want de nieuwe grondwet is zeer links, met een aantal communistische trekjes). Stoeten en parades die door de straten trokken met veel lawaai en gratis dingen (VTK kan er nog wat van leren), waaronder t-shirts met "YO VOTO NO!" of stickers met "MIL VECES SI!". We hebben een heel arsenaal aan free stuff ingeslagen (zowel van SI als van NO). Er was veel volk op straat deze week, wat zorgde voor veel chaos zowel in het autoverkeer als in het voetgangersverkeer, dat zwaar gehinderd werd door informele verkopers die hun kans in deze situatie wel zagen om hun tapijt op de stoep uit te stallen. De politie en bewakers, die permanent aanwezig zijn in het centrum, hadden immers hun handen vol met overzicht te houden over de campagnevoerende meute. Heel tof om mee te maken! Binnenkort (9 oktober) is het de Guayaquileense feestdag en een hele week feest, we kijken er al naar uit!

Ook hier weer een tof detail om te vermelden. Waarschijnlijk om de gemoederen te bedaren (en zo ongelukken te vermeiden), is er in Ecuador deze regel ingevoerd: in de laatste 3 dagen voor de verkiezingen mag er geen alcohol gedronken worden. Toen we Yha Nhy vertelde dat die regel in België niet bestond, was ze stomverbaasd en reageerde: 'maar allez, dan mogen jullie zat gaan stemmen!"

Vanaf nu begint de zon trouwens stevig te schijnen in Guayaquil, weliswaar nu en dan afgewisseld door a good old cloudy day zoals vandaag. Maar we zijn deze week toch wat bijgebruind, hopelijk genoeg om jullie jaloers te maken wanneer we jullie wittelingetjes terug komen vergezellen in november :)

Woensdagvoormiddag hebben we nog wat thuis gewerkt. We hebben een plan gemaakt in autocad dat de chronologie van de regeneratie-projecten in de stad weergeeft en hebben nog wat gekregen materiaal gefotografeerd en geordend. Dit deden we natuurlijk ook omdat we weten dat als we thuis zijn, we 's middags altijd lekker eten krijgen van Maria! In de namiddag zijn we flink passanten gaan interviewen op Malecon2000 en hebben we vanop een toeristenboot een fotosessie van de Malecon gedaan, gezien vanop de rivier, da's eens een ander perspectief. 's Avonds op tijd terug naar huis, want onze liefste Maria had empanada's voor ons gemaakt! Ñammie…

Donderdag was ook weer een drukke dag: in de voormiddag interviews, observatie en fotosessie in Malecon2000 en het urban centre. In de namiddag zijn we naar de IMAX op de Malecon gegaan en hebben we een documentaire over de Galapagos-eilanden gezien omdat we naar daar op reis gaan niet kunnen betalen. 't Was eigenlijk maar een flauwe film, gelukkig zaten we daar met een school uniformkinderen rond ons heen die ons trakteerden op popcorn, die vonden ons zeker interessanter als de film. De IMAX was wel sjiek. We gaan er de nieuwe batmanfilm nog zien: "El caballero de la noche", da wordt nen topper :)

Vrijdag is Patrick naar de dokter gegaan, want ze had exuberant grote beestenbeten op haar benen. Nu zit ze (weeral) aan de pillen en krijgt ze spuiten, in de poep :)

In de namiddag is Tom, de broer van Sofie geland in Guayaquil. Die heeft een weekje verlof gekregen op z'n werk in Peru en kwam ons bezoeken. We zijn dan samen krab ("cangrejo") gaan eten, da's hier goedkoop en heel lekker! In de namiddag dan nog flink gaan interviewen op Cerro Santa Ana terwijl Tom de rest van de stad bezocht. 's Avonds heeft hij ons getrakteerd op pasta, wat een topdag! Na het avondeten hebben we op Cerro Santa Ana kennisgemaakt met de maîtresse van Felipe, een vrouw die in een café werkt en die we van hem per se moesten interviewen. Hij had diezelfde avond trouwens ruzie thuis, want hij belde ons net voor de afspraak en zei: "j'ai des problemes à la maison"… Dan maar troost gaan zoeken bij Cecibelle, zo lost de snoeper dat op.

Zaterdag was een sportieve dag, we hebben bijna 20 km afgewandeld in Guayaquil! We hebben een tour van de te onderzoeken projecten gedaan in de voormiddag, diezelfde tour nog eens in de namiddag en tenslotte ook 's avonds, om de evolutie in drukte te observeren.

Zondag waren het dus verkiezingen, maar wij zijn er met een smoes (vamos a la playa) vandoor gegaan thuis en stiekem Maria gaan bezoeken in Milagro, waar zij 1 dag per week woont... Haar huis was echt tof, veel toffer als haar betonnen bunkertje hier thuis op het dakterras!

groepsfoto met een fiere Maria voor 'haar Piña' in Milagro

Maria en haar huisje

Ze is arm - net voor we binnengingen zei ze: "yo soy povre" - maar ze heeft er echt wel een gezellig stulpje van gemaakt. Ook haar familie was heel enthousiast om ons te zien! Zo open en gastvrij allemaal! Maria wou wel echt niet dat de "señora" wist dat wij op bezoek waren gekomen, dat heeft ze nog eens herhaald toen we weer naar huis vertrokken. Wij denken dat het 'niet hoort' om de meid te gaan bezoeken, maar vinden het allemaal wat raar. We hebben dus gelogen thuis en gezegd dat de playa wel tof was geweest…

met de hele familie naar de kermis! (echt retro)

en nog maar eens een weekje voorbij

We zijn weer een weekje verder, dus tijd voor een kleine update.
Maandag was het weer wat suf, dat hoeven we eigenlijk al niet meer te melden.
Dinsdag hadden we eindelijk nog eens een interview op het programma, met Ramiro van de Fundacion Malecon 2000. Dat was matig nuttig, maar we zijn al blij als we een interview kunnen doen, want afspraken maken is hier niet eenvoudig. Die avond hebben we onze kookkunsten nog eens bovengehaald en hebben we onze familie weten te bekoren met de legendarische "pasta met prei en gehakt" van het Leuvense restaurant de "NotreDame". Het was niet helemaal zoals het moest, maar wij waren al heel blij dat we onze maagjes nog eens konden vullen met pasta.
De volgende dag hebben we hetzelfde gerechtje nog eens uit de kast gehaald voor onze twee studentjes, Cassandra en Yha Nhy en haar Amerikaanse nichtje Karina. Ook zij wisten het wel te smaken, en wij hebben weer even genoeg pasta gezien.
Die avond besloten we het uitgaansleven nog eens een kans te geven. Daniel en Andres hadden gezegd dat het woensdagavond overal electronic parties waren, en dus voor één keer geen salsa, merengue of cumbia. Helaas is electro hier toch ook niet hetzelfde als in ons Belgenlandje, het was zelfs echt een beetje saai.
Donderdag zijn we bewoners gaan interviewen op de Malecon del Salado. De mensen daar waren zo enthousiast en open. Iedereen wilde antwoorden, en vooral heel graag op de foto. We hadden er zelfs een nieuw vriendje bij, Camillo, een schattig jongetje dat ons heel de weg gezelschap heeft gehouden.

Patje en Camillo

Vrijdag was echt de productiefste dag van de week. We wisten Yha Nhy en Cassandra beiden te strikken voor interviews en daar hebben we dan ook van geprofiteerd. In sneltempo hebben we alle interviews in het urban centre afgerond en daarna was het rushen naar Douglas Dreher, dé man van de malecon, voor een interview met hem. Een sympathieke man en het nuttigste gesprek tot hiertoe. Onze dag kon niet meer stuk! En die avond stond er nog een beloning op ons te wachten: onze allerliefste Maria ging verse pan de yuca maken. We hebben er even honger voor moeten lijden (er moet veel gekneed worden aan zo'n pannetje), maar het was het wachten waard. Heerlijke kleine bolletjes van kaas en yuca, recht uit de oven, met een kop warme chocolademelk erbij. mmm...
Zaterdag hadden we gepland interviews te doen met Yha Nhy en Cassandra. We hadden op voorhand afgesproken dat we dit weekend daarvoor gingen vrijhouden, dus dat was in de sjakos dachten wij. Maar dat was buiten de Zuid-Amerikaanse mentaliteit gerekend. De dag zelf bellen ze alletwee af: ze kunnen eigenlijk toch niet, en morgen ook niet. Dat was toch echt wel een domper op de feestvreugde, want heel onze weekendplanning viel in het water.
Zaterdag hebben we nog geprobeerd nuttig op te vullen. We zijn onder andere naar een Jezusstandbeeld gewandeld op de top van een heuvel, waar we een immens uitzicht hadden over het nog immensere Guayaquil. We hebben ons ook uren zoet gehouden in de boekenwinkel van de mall, en we hebben lekker gezond gedaan met een heerlijk zelfgebrouwen slaatje, eindelijk hebben we nog eens groenten binnengekregen.
Zondag zijn we dan maar impulsief op weekend vertrokken. Eerst wilden we een spectaculair treinritje gaan doen, maar we bleken te laat te zijn, dus we moesten flexibel zijn en kozen voor een tripje naar Ingapirca en het nationaal park van Cajas, beiden in de buurt van Cuenca.
Ingapirca is de grootste incaruïne van Ecuador, wat dan eigenlijk vooral wil zeggen dat alle andere incaruïnes in Ecuador bijzonder klein moeten zijn.



Het was dus niet superspectaculair, maar we zijn wel blij dat we het gezien hebben. En vooral de rit van en naar ingapirca was de moeite. Daar hebben we het echte leven op het platteland gezien: de bus werd volgestouwd met mensen, overal waren bezige marktjes, kleurrijk geklede vrouwen droegen echt alles op hun rug,...



Fantastisch om te zien, maar het heeft onze ogen wel geopend: het leven is hier niet gemakkelijk. We besloten te overnachten in Cuenca om de volgende dag naar Cajas te gaan. Die avond hebben we Matthias en Sam opgezocht, dat zijn 2 burgies die hun thesis in Cuenca maken. Het werd een gezellig avondje ervaringen uitwisselen. Helaas eindigde de toffe avond in mineur, want ons geld werd gestolen vlak voor ons hotel. Maar we mogen blij zijn dat het enkel ons geld was, en voortaan zullen we wel meer op onze hoede zijn.
Na zo'n bewogen weekendje met toch een beetje pech, besloten we, flexibel als we zijn, vroeger naar Guayaquil terug te keren. We namen de bus van 11u op maandag, en dat was niet zo'n dom idee, want we werden beloond met prachtige uitzichten. Het was nog eens een bewijs van de enorme veelzijdigheid van dit land.

Baños

We hebben weer een topweekendje achter de rug! Ons derde tripje ging richting Baños, gekend om z'n warmwaterbronnen en -baden, de watervallen, de vulkaan Tungurahua en hoge bergen die het kleine stadje omsluiten.
De busreis van 7u begon met een ongeloofelijke rammelbus die vloog over de typisch-voor-ecuador betonnen vluchtheuvels. Wat een attractie: we werden omhoog gesmeten en belandden meerdere keren hard op ons gat. Het leek of de bus geen banden had! In de helft van de rit moesten we ook ineens wisselen van bus, midden op een kruispunt in Riobamba. Totaal onaangekondigd werden we gedwongen om de bus te verlaten en in een andere te stappen, we kregen ook geld toegestopt om die andere bus te betalen... Heel louche maar ook heel ecuatorianamente natuurlijk. Die tweede bus was gelukkig van betere makelij en bracht ons gelukkig en veilig tot in Baños.
Daar aangekomen zijn we eerst een lekker en goedkoop brunchke gaan eten. Alles is daar trouwens erg goedkoop omdat de concurrentie er heel groot is (= veel van hetzelfde met dus dezelfde lage prijzen). Tof voor ons!
In de namiddag hebben we een stevige wandeling gemaakt richting vulkaan. Dit hield in dat we 1200 meter moesten stijgen (pas achteraf ontdekt, wat zorgde voor immense fierheid). De pijlen die we moesten volgen waren zeer onduidelijk en op het einde waren er zelfs geen pijlen meer. Dus hebben we wat op ons gevoel gewandeld, lees: regelmatig de weg moeten vragen, waardoor we weer nieuwe vrienden leerden kennen :) Vooral mannen, van jong tot oud.

jonge mannnen

Op het einde van de trip kwamen we aan bij een boomhut en een schommel.


boomhut en schommel

We werden verrast door een prachtig uitzicht, maar de vulkaan zelf lag in de wolken (en al was het een heldere hemel zou er niets spectaculairs te zien zijn; de vulkaan is al anderhalve maand stil). Maar wat een uitzicht dus!


uitzicht

De schommel aan de boom was keicool en akelig tegelijk: je schommelde over de vallei!



schommelen

Het was ook toen dat we Carlos ontmoetten... Carlos woont in een hutje bij de boomhut (met bed en keukentje enzo).

Carlos' place

Hij vond het duidelijk heel tof om nog eens toeristen te zien en was heel gastvrij vanaf het eerste moment. Hij bood ons typische thee aan (ñam ñam) en maakte popcorn voor ons. Het was dus weer een 'too nice man' :)


too nice man and the girls drinking tea

Hierbij hoort uiteraard ook weer een pikant detail: in de thee zat 'een beetje alcohol' volgens hem, jawadde, dat was alcohol met een beetje thee volgens ons! We hadden zijn snode verleidingsplannetje door (bestaande uit: schouderklopjes, kussen, knuffels, fieke en tinita hun haar goedleggen, ...) en wouden na meer dan genoeg quality-time opkrassen. We zeiden subtiel: 'oh het is al laat, we moeten echt door'. Plannetje gelukt dachten we, tot een kwartier later Carlos onze wandelweg plots kruiste (hij had zeker gelopen om ons in te halen) en zichzelf uitnodigde om ons te gidsen tot beneden. Dat hield dus in: 1200 m stijl dalen met een oude man die zichzelf aanbood om ons 'op te vangen wanneer we zouden uitglijden'.

keisteil afdalen (op ons gat naar beneden dus, voordat Carlos ons kon 'opvangen')

We hebben ons kostelijk geamuseerd door heel de tijd in het nederlands te lachen over Carlos, die er niets van begreep maar ons toch bleef aanbidden :)

groepsfoto getrokken door Carlos die altijd wandelt tijdens het fotograferen, dus een beetje bewogen

Na die vermoeiende wandeling (vooral dat dalen) hebben we onze spiertjes verwend met heerlijke warme en koude wisselbaden, beneden in het dal in Baños. Suuuuperontspannend! We waren echt herboren.


de baños in Baños

De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren, want we hadden ons ingeschreven voor een rafting-trip en in de namiddag een wandeling langs de watervallen. Het raften begon een beetje in mineur door het lange wachten op de bus die ons zou meenemen (bijna 2u op ne stoel gezeten in dat agentschap), maar eens daar aangekomen was het wel dolle pret! Eerst heel spannend (we hadden nog nooit geraft en wisten echt niet welke doodangsten we gingen moeten verwachten), maar eens vertrokken was het vooral gillen van plezier!! Op deze trip hebben we ook toffe Belgen leren kennen. 't Was een gezellig nederlandstalig onderonsje, zeker na het raften want dan kregen we nog typisch ecuadoriaans eten in een restaurant aangeboden, en dat smaakte!
rafting-plunje

Omdat we 2u hadden verloren 's morgens door dat exuberant lange wachten, is de geplande wandeling langs de watervallen in de late namiddag in het water gevallen... Maar het agentschap heeft ons dat vergoed en met dat geld zijn we dan 's avonds wat souveniers gaan shoppen. Daarna blij de bus in naar huis; hoera 't was weer een succesweekendje!

Weer een weekje Guayaquil

Hola,
We zijn hier nu een maand en de weken lijken altijd maar sneller te gaan.
Vorige week maandag hebben we het, naar wekelijkse gewoonte, kalmpjes gehouden en hebben we onze mails en blog bijgewerkt.
's Avonds zijn we dan gaan "observeren" op de cerro Santa Ana. Dat observeren bestond vooral uit onszelf is verwennen en een heerlijke (dure) pasta gaan eten bij een Italiaan.
Omdat de studenten die ons helpen deze week examens hadden, besloten we de week door te brengen met alle info die we al verzameld hadden door te nemen.
Om de taxi-kosten te besparen hebben we dat gewoon thuis gedaan.
Wat een goeie beslissing!
Elke dag kregen we zowel 's middags als 's avonds een heerlijke, warme maaltijd van de meid voorgeschoteld.
Dinsdag hadden we een afspraak met de vrouw van Felipe Huerta, maar toen we op de municipality aankwamen, bleek die helemaal geen tijd voor ons te hebben.
Onze goede vriend Felipe had uiteraard wel weer de tijd om ons bezig te houden en om een ijsje met ons te gaan eten. Het ijsje was heerlijk, dus dat maakte het weer wat makkelijker om de lastige stiltes en de pijnlijke avances draaglijk te maken.
Woensdagavond gingen we Ecuadoriaans leren koken met Maria. De avond ervoor had ze ons zeker duizend recepten laten zien en als wij enthousiast mmmmm zeiden, zei ze altijd iets als: dat heb ik al is gemaakt.
Uiteindelijk kregen we een heel typisch gerechtje: Menestra met rijst.
Donderdag hebben wij dan voor onze familie gekookt.

Een heerlijk feestmaal: pannenkoeken, brownies (of negritos zoals ze dat hier noemen), met ijs, chocolade-saus en fruit.
Deftige chocolade kunnen we hier niet vinden in de supermarkt, dus het slagen van onze negritos is enkel en alleen te danken aan Leen, die ons vorige week super blij maakte door ons een postpakketje te sturen met Belgische chocolade. Danku Leen!!!
We dachten eerst dat ze het niet heel lekker vonden, maar er werd toch veel gegeten en toen we de volgende dag de overgebleven brownies wilden opeten, waren er heel wat verdwenen.


negritos en pannekoeken...ñamñamñam

Donderdag avond zijn we dan eindelijk voor het eerst uitgegaan.
De zoon van Ana Solano (de professor in roos-rood met veel bloot) nam ons mee met wat vrienden.
Eerst gingen we naar een café. Daar lieten ze de ene kan bier na de andere kan komen en zeiden ze ons dat dat voor ons toch water was...
De muziek stond er nogal luid en de jongens begonnen duidelijk te maken dat er gedanst moest worden.
We hebben nog geprobeerd om duidelijk te maken dat wij in Belgïe niet per 2 dansen en dat wij liever in een kringetje op andere muziek dansen, maar het was onbegonnen werk.
Uiteindelijk hebben we dan maar meegedaan.
In het begin was dat heel grappig. Tine en ik hadden allebei een partner die kleiner was, wat op zich al een grappig zicht is. Die 2 jongens vonden het dan ook leuk om zich op welbepaalde momenten om de draaien, door de knieën te gaan en wat met hun gat te shaken.
Wij wisten niet goed wat er op zo'n momenten van ons verwacht werd, dus hebben dan maar gekozen om er is goed mee te lachen :)
Toen ik Daniel vroeg waarom ze hier altijd met 2 dansen, zei hij me dat dat kwam omdat ze hier "hot and passionate" waren en om dit kracht bij te zetten, pakte hij me wat steviger vast. En we moeten toegeven, de mannen hier lijken echt maar met één ding bezig te zijn...
Rond 3u zijn we naar een club gegaan, waar vele oude mannen waren en creepy kerels.
Daar hebben we even in een kringetje gedanst op muziek die we kenden, maar de jongens vonden dat niet tof en begrepen het conceptje niet.
Toen ze bleven aandringen werden we het wat beu en uiteindelijk zijn we dan maar naar huis gegaan.
Vrijdagavond hadden we dan het interview met de vrouw van Felipe en daarna heeft Maria heerlijke empanadas voor ons gemaakt.
Daarna zijn we maar gaan slapen, want onze wekker stond om 2.45 om naar Baños te vertrekken...

Cuenca!

zaterdagochtend om 3.45u ging onze wekker om om 5u de bus richting cuenca te pakken. 4u later kwamen we aan in het 2549m hoog gelegen UNESCO-werelderfgoed-stadje. (effe stoefen met de opgedane kennis uit patje hare reisgids.)
zaterdag hebben we de dag gevuld met kuieren op de plaatselijke marktjes. er was een eet-markt met allerlei vreemde soorten vlees, fruit en groenten (en laten we de zetmeelcomponent niet vergeten, maar die was nu enkel aanwezig in de vorm van yapingacho en maiskorrels). de varkens lagen daar in hun geheel op den toog, gebraden met snuit en krulstaartje er nog aan :) chocolade verkopen ze daar ook in een soort van primaire cacao-vorm: heel bitter en niet lekker.


varkens à la asterix en obelix


plaatselijke klederdracht

voorts waren er nog marktjes met kleren en souveniers (met weeral varkentjes, in hout), en andere home-made souvenirs van cuenca. wel tof om rond te kuieren, ook al omdat de zon scheen en dat wel deugd deed na een zonloze week in guayaquil!


de straten van cuenca

cuenca is ook gekend om haar 27 kerken, waarvan we de meerderheid wel voorbijgewandeld zijn, maar binnengaan zat er niet in (nen deadline van 27 kerken op 1 namiddag laat dat ook niet toe).


de belangrijkste kerk van cuenca

's avonds zijn we pizza met asperges op gaan eten, vreemd maar lekker :)! omdat professor Ana Solano ons seuten vond, besloten we die avond eens goed te gaan feesten om te bewijzen dat fieke, patje en geena wél toffe chicas de belgica zijn. in een toffe bar (met happy hour) hebben we ons eens goed verwend met cocktails. toen we daar een tijdje zaten kregen we ineens shotjes tequila aangeboden aan de toog. daar zijn we dan onbepaalde tijd blijven hangen, met meerdere gratis shotjes tequila en een plaatselijke warme drank met kaneel. (daarvan hebben we dan 2 flesjes gekocht in de nachtwinkel maar zondagavond in de busterminal is er eentje per ongeluk kapotgevallen in de rugzak :( gevolg: een busrit terug naar guayaquil in een aroma van rotte eieren (ja echt ne lekkeren drank, maar alleen opgewarmd en met kaneel :p))
na de succesvolle bar-trip wouden we ook nog een dans-tripje doen. maar cuenca leek ineens zo dood als ne pier. we vonden enkel bars waar salsa/merengue/cumbia per twee werd gedanst, maar na ons puero lopez avontuur hadden we daar niet veel zin meer in (voor ons zijn al die pasjes hetzelfde)... uiteindelijk zijn we nen engelsman tegengekomen en hebben we met hem tot 3u op café gezeten.
zondag hebben we geslapen tot 1u smiddags, zo zalig, zonder gewekt te worden door taxi-jingles! we hebben een echt frans brood gekocht en opgegeten in het parkje voor de grootste kerk van cuanca, in het zonnetje jaja!
daarna zijn we de heuvels rond cuenca ingetrokken en werden we na een stevige wandeling beloond met een mooi zicht over de stad (en al haar kerktorens).


's avonds kwamen we moe en voldaan aan in downtown cuenca en zijn we ne goeie lasagne en ijscoupe gaan eten.

daarna terug met de stinky bus naar guayaquil en hier hebben we deze voormiddag ook lekker uitgeslapen...

een weekje Guayaquil

onze week in guayaquil was weer bewogen. even een korte samenvatting van de belevenissen.
maandag waren we nog wat suf van ons intense weekendje bij de walvissen.
dinsdag gingen we interviews doen op de malecon, maar dat was buiten de bewakers gerekend. ze dreigden ons van de malecon te gooien als we nog verder deden zonder vergunning, heel raar, want die interviews zijn echt onschuldig. maar goed, wachten op die vergunning dan maar...
in de namiddag zijn we gaan interviewen op cerro santa ana, achter de poorten. eindelijk! achter de poorten is het niet-geregenereerde deel, dus eigenlijk gewoon sloppenwijk. we mochten daar nooit binnen, zonder jongens, dus nu had yha nhy wat vrienden opgetrommeld. Maar die waren eigenlijk nog veel banger dan ons, dus niet zo'n grote hulp. volgens ons is het daar helemaal niet zo gevaarlijk, en we zijn blij dat we er eens geweest zijn, de interviews waren echt interessant.
daarna zijn we schoenen gaan shoppen, voor 4 dollar. het zijn de schoenen die de werkmannen hier dragen, dus iedereen vond het heel raar dat wij die wilden kopen. maar we voorspellen een grote hype in belgië, én wij hebben een hele collectie ingeslagen. voor bestellingen kan u dus steeds bij ons terecht.
woensdag had een verrassing voor ons in petto. we waren s avonds even een dutje aan het doen bij ons thuis (ja, we zijn hier vaak moe, we steken de schuld op het taxibedrijf naast ons dat ons heel de nacht wakker houdt met getunede toetergeluiden). plots stond meneer Felipe Huerta voor ons deur, met een vriend. we waren nu niet echt in de wolken met dit onaangekondigde bezoek, maar ja, we moesten hem wel ontvangen. uiteindelijk wilden ze ons trakteren op pizza, en gratis eten slagen wij niet af, dus op naar de pizzeria! daar was het een maaltijd met veel onaangename stiltes en een afgeleide Felipe, want aan de overkant zaten alle missen van het continent amerika. en bij zoveel vrouwelijk schoon kon hij moeilijk zijn aandacht erbij houden. miss ecuador is later op de avond onze beste vriendin geworden, een foto als bewijsmateriaal volgt later (kleine noot: miss ecuador is derde geworden in de Miss-Amerikaans-Continent-wedstrijd, wij wisten wel dat ze het kon). het afscheid van Felipe Huerta verliep met veel hilariteit (vooral voor patje en mij) want ons Geena had het vlaggen deze keer. Felipe wou haar graag een knuffel geven, maar hij is een beetje klein en Geena had er niet zoveel zin in, dus dat zorgde voor zeer komische taferelen.
donderdag mochten we bij Cassandra thuis gaan kokerellen. jaja, echt ecuatorianamente. dus verwacht u maar al aan een typische ecuadoriaanse maaltijd (zijnde: heel zwaar, veel zetmeel, weinig groenten en uiteraard massa's bananen) als we terug thuis zijn.

mmm... yapingacho en patacones

vrijdag zijn we naar Nigeria gegaan. inderdaad, u leest het goed. Nigeria is een sloppenwijk in Guayaquil, en noemt zo vanwege de overwegend zwarte bevolking. we konden hier naartoe met mensen van de municipality.

60% van de Guayaquilenen woont in zo'n wijken, dus we zijn blij dat we eindelijk deze kant van de stad eens gezien hebben. onverharde wegen, minibamboohuisjes vaak half in de estero (zeearm),... de municipality probeert hier de dingen te reorganiseren (grond opvullen, huizen opheffen,...) dat is de eerste stap naar legalisering. we hebben er ook een schooltje bezocht en de kindjes daar waren zoo blij om ons te zien, ze vlogen echt op ons af. heel raar gevoel eigenlijk, want wij zij nu niet zo bijzonder.

die avond hadden we een date met Ana Solano, een prof in stedenbouw met een zalige outfit aan (denk: roos met rood en een beetje te veel bloot). zij heeft ons superhard geholpen en we hopen nog veel op haar te kunnen rekenen. ze vond zelfs dat we een beetje saai waren omdat we nog altijd niet waren uitgeweest (de seuten), en dus wou ze zelfs wat vrienden voor ons regelen...

Isla de la Plata

Hola,
We zijn net terug van een paradijselijk weekendje.
Zaterdagochtend om 5u opgestaan om de bus te pakken naar Puerto Lopez. Zo'n bus is al een avontuur op zich. We vertrokken vanuit een grote busterminal in Guayaquil en hadden zelfs genummerde plaatsen. De bus zelf was nogal krap en lawaaierig, maar we vonden het nog OK.
2 km verder stopten we opeens en stapten er nog minstens 20 mensen op de volle bus. Zij kwamen dan in het (smalle) gangpad staan en leunen tegen de stoelen of zelfs zitten op de armleuningen.
Toen er op een volgende stop dan ook nog een man instapte die het nodig vond heel de tijd te zingen, als je het al zingen kon noemen, kwam er van slapen helemaal niks meer.
Behalve voor Tine, die de plaatselijke touristil genomen had en 4u platgedrogeerd was.

puerto lopez

Aangekomen in Puerto Lopez werden we langs alle kanten aangeklampt voor tripjes naar Isla de la Plata. We zijn dan eerst naar ons hotel gewandeld. Dat was een enorme meevaller. Supergezellige hutjes met hangmatten en veel planten.

ons hotelletje

Daarna zijn we naar een soort reisbureautje gegaan en kregen we uitleg over wat er allemaal te doen was.
We besloten om de rest van de zaterdag te wandelen in het nationale park Machalilla en dan zondag de trip naar Isla de la Plata te maken, waarvoor we eigenlijk naar daar gegaan waren.

De weg naar het nationale park hebben we dan afgelegd in een motortaxi.

Onze chauffeur vond het extra grappig om in zoveel mogelijk kuilen in de weg te rijden en dan naar ons te kijken en zijn duim omhoog te steken.



In het park konden we dan een wandeling langsheen het strand maken. Het was een beetje bewolkt, dus zwemmen zat er niet echt in, maar het uitzicht was toch nog de moeite.
De wandelweg ging opeens een stukje door wat rotsen aan de oceaan.

wandelen in het nationaal park

We begonnen voorzichtig te wandelen en telkens de golven wegwaren, snel verder naar een volgende golf.
Opeens was ik een beetje te laat voor de golf en Tine begon mij heel hard uitgelachen, tot we Sofie hoorden roepen: "Ik ben helemaal nat." En dat nadat ze eerst had gedacht haar teva's uit te doen, zodat ze niet nat zouden worden. Nu stond ze daar met nat haar.

Terug aangekomen in Puerto Lopez hebben we daar wat rondegelopen in het dorpje en ons dan laten verleiden door één van de vele strandbarretjes, met cocktails en hangmatten.
Aan de Grote oceaan een dutje doen in een hangmat met een mojito in de hand...
We hadden het slechter kunnen treffen.





Dan kregen we honger en besloten we te gaan eten in het ene restaurant dat echt op het strand gelegen was. Gedreven door honger en goesting hadden we de kaart niet heel deftig bekeken en niet beseft dat we een nogal chic restaurant binnen gegaan waren.

We bestelden vis voor 5 dollar, wat veel is voor een avondmaal hier, en dan bleek er zelfs geen zetmeelcomponent bij te zitten, terwijl we normaal vaak fritten en rijst krijgen ofzo.
Dus wij een beetje zielig beginnen doen en beginnen klagen en toen kwam de baas van het restaurant en die heeft ons dan een stuk of 5 ker uitgelegd dat zijn restaurant meer biedt dan de andere restauranten waar je voor 2 dollar kan eten, maar je zit er in the dust and the dark.
Uiteindelijk heeft hij ons dan nog een schotel couscous gegeven en een bord versgebakken brood.
Dat brood was echt hemels. Eindelijk nog eens echt brood, in plaats van zoet sandwishbrood dat we hier altijd krijgen.
De vis zelf was uiteindelijk ook erg lekker.
We besloten de avond met nog een cocktail aan het kampvuur op strand.

Volgende dag vroeg uit de veren. We hadden geluk: een stralende zon!
Ons hotel was opeens 6 dollar per nacht en niet de 3 dollar die we begrepen hadden aan de telefoon en hadden voorzien in ons weekendbudget.
Daardoor hadden we nog ongeveer 8 dollar om de rest van de dag door te komen.
Al goed zat er in onze boottrip een lunch.
We hebben ontbeten op strand met toastjes en oreo-koekjes en daarna vertrokken we met de boot.

op onze speedboot met kotsende duitsertjes

Na ongeveer een uur varen begonnen we trager te varen: hier konden we walvissen zien.
De eerste walvissen zagen we redelijk snel, maar ze zaten nogal ver.
Dan mochten er 4 mensen op het dak, maar ondertussen zagen we een hele tijd geen walvissen meer. Net toen het aan ons was om op het dak van de boot te zitten, waren we vlakbij een groepje van 5 walvissen. Weer geluk voor ons dus.
Vanop het dak hebben we massas fotos en filmpjes kunnen maken van de walvissen, die op ongeveer 10m van onze boot zwommen!
Daarna legden we aan aan het eiland. Je kon kiezen tussen 2 wandelingen en tot onze verbazing koos iedereen voor de ene wandeling en wilden wij de anderen. We vreesden even dat we niet zo goed op de hoogte waren, maar achteraf bleek dat de andere groep 1 soort vogels had gezien en wij 4. En dat mét privé-gids. Nog meer geluk dus.
Na de wandeling kregen we een zalige lunch van stukken watermeloen en ananas en een broodje tonijn en dan konden we snorkelen.
Na het snorkelen zijn we dan terug naar Puerto Lopez gevaren: moe, maar supertevreden.
We hadden heel hoge verwachtingen over dit weekendje "Galápagos for the poor". Zoveel verwachtingen dat het eigenlijk enkel zou kunnen tegenvallen.
En in werkelijkheid was het gewoon nog beter dan we hadden durven hopen!


walvissen spotten


een walvisstaart


grote schildpadden spotten


the bluefooted boobie


de fregatvogel


gezellig in de boom


de piquero enmascado met kindje

De eerste bus naar Guayaquil vertrok om 4u smorgens, dus we hadden veel tijd en weinig geld te besteden.
Na lang alle opties te bekijken, hebben we uiteindelijk ergens onder een afdakje BBQ gegeten tussen de locals. Lekker en gezellig.

goedkope barbecue op een pleintje in puerto lopez

Daardoor hadden we nog geld over om op het strand een sapje te drinken en konden we dus wat aan het vuur gaan zitten.
Daar werden we dan tegen 1u weggejaagd, maar toen hoorden we nog muziek op straat en dan bleek er een soort dorpsfeest aan de gang te zijn.
Toen we wat van dichterbij gingen kijken, duurde het niet lang of er stonden een paar jongens (jongetjes) die vroegen of we wilden dansen. Ze zouden ons het wel leren.
Een grappig gezicht, waar we jammer genoeg geen foto van hebben.
Wij stonden daar met elk een rugzak en een danspartner van ongeveer een kop kleiner.
En misschien moeten we toegeven dat ons niveau van de merengue nog niet echt hoogstaand te noemen was.
Zo hebben we de tijd tot de bus vertrok wel op een leuke manier gevuld en zijn we dan vanmorgen in Guayaquil thuisgekomen rond halfnegen.
Dan hebben we gedoucht en ontbeten en de taxi naar de unief genomen.
En hier zitten we dan nu: moe, maar zo tevreden.
Als al onze tripjes zo gaan zijn, gaan we mooie tijden tegemoet...
Foto's van ons eerste tripje zullen we straks toevoegen.

Groetjes aan iedereen.

Sofie, Krissy Angela en Katrien
(Wonderwel vergist niemand hier zich ooit in Sofie haar naam. Met Tine en Katrien hebben ze meer moeite :) )

PS. Voor degene die geïntresseerd zijn in onze thesis: het gaat er goed mee. ;)