maandag waren we nog wat suf van ons intense weekendje bij de walvissen.
dinsdag gingen we interviews doen op de malecon, maar dat was buiten de bewakers gerekend. ze dreigden ons van de malecon te gooien als we nog verder deden zonder vergunning, heel raar, want die interviews zijn echt onschuldig. maar goed, wachten op die vergunning dan maar...
in de namiddag zijn we gaan interviewen op cerro santa ana, achter de poorten. eindelijk! achter de poorten is het niet-geregenereerde deel, dus eigenlijk gewoon sloppenwijk. we mochten daar nooit binnen, zonder jongens, dus nu had yha nhy wat vrienden opgetrommeld. Maar die waren eigenlijk nog veel banger dan ons, dus niet zo'n grote hulp. volgens ons is het daar helemaal niet zo gevaarlijk, en we zijn blij dat we er eens geweest zijn, de interviews waren echt interessant.
daarna zijn we schoenen gaan shoppen, voor 4 dollar. het zijn de schoenen die de werkmannen hier dragen, dus iedereen vond het heel raar dat wij die wilden kopen. maar we voorspellen een grote hype in belgië, én wij hebben een hele collectie ingeslagen. voor bestellingen kan u dus steeds bij ons terecht.
woensdag had een verrassing voor ons in petto. we waren s avonds even een dutje aan het doen bij ons thuis (ja, we zijn hier vaak moe, we steken de schuld op het taxibedrijf naast ons dat ons heel de nacht wakker houdt met getunede toetergeluiden). plots stond meneer Felipe Huerta voor ons deur, met een vriend. we waren nu niet echt in de wolken met dit onaangekondigde bezoek, maar ja, we moesten hem wel ontvangen. uiteindelijk wilden ze ons trakteren op pizza, en gratis eten slagen wij niet af, dus op naar de pizzeria! daar was het een maaltijd met veel onaangename stiltes en een afgeleide Felipe, want aan de overkant zaten alle missen van het continent amerika. en bij zoveel vrouwelijk schoon kon hij moeilijk zijn aandacht erbij houden. miss ecuador is later op de avond onze beste vriendin geworden, een foto als bewijsmateriaal volgt later (kleine noot: miss ecuador is derde geworden in de Miss-Amerikaans-Continent-wedstrijd, wij wisten wel dat ze het kon). het afscheid van Felipe Huerta verliep met veel hilariteit (vooral voor patje en mij) want ons Geena had het vlaggen deze keer. Felipe wou haar graag een knuffel geven, maar hij is een beetje klein en Geena had er niet zoveel zin in, dus dat zorgde voor zeer komische taferelen.
donderdag mochten we bij Cassandra thuis gaan kokerellen. jaja, echt ecuatorianamente. dus verwacht u maar al aan een typische ecuadoriaanse maaltijd (zijnde: heel zwaar, veel zetmeel, weinig groenten en uiteraard massa's bananen) als we terug thuis zijn.
mmm... yapingacho en patacones
vrijdag zijn we naar Nigeria gegaan. inderdaad, u leest het goed. Nigeria is een sloppenwijk in Guayaquil, en noemt zo vanwege de overwegend zwarte bevolking. we konden hier naartoe met mensen van de municipality.
60% van de Guayaquilenen woont in zo'n wijken, dus we zijn blij dat we eindelijk deze kant van de stad eens gezien hebben. onverharde wegen, minibamboohuisjes vaak half in de estero (zeearm),... de municipality probeert hier de dingen te reorganiseren (grond opvullen, huizen opheffen,...) dat is de eerste stap naar legalisering. we hebben er ook een schooltje bezocht en de kindjes daar waren zoo blij om ons te zien, ze vlogen echt op ons af. heel raar gevoel eigenlijk, want wij zij nu niet zo bijzonder.
die avond hadden we een date met Ana Solano, een prof in stedenbouw met een zalige outfit aan (denk: roos met rood en een beetje te veel bloot). zij heeft ons superhard geholpen en we hopen nog veel op haar te kunnen rekenen. ze vond zelfs dat we een beetje saai waren omdat we nog altijd niet waren uitgeweest (de seuten), en dus wou ze zelfs wat vrienden voor ons regelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten