Vrijdag hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk ontbijtje, nadat we heerlijk geslapen hadden in ons hotel in Quito. Tegen de middag zijn we dan naar de busterminal getrokken om aan de Quilotoa-loop te beginnen. Dit is een rondreis doorheen verschillende dorpjes in de bergen, rond het kratermeer van Quilotoa. We wisten niet goed wat te verwachten, maar volgens de Lonely Planet was het een highlight en aangezien de Lonely Planet onze bijbel is, wilden we dit zeker niet missen.
Vrijdag hebben we dan de bus genomen naar Latacunga en van daaruit naar Zumbahua. Dit laatste is een klein dorpje, met maar een paar kleine hostels en een marktje op zaterdag, absoluut niet gericht op toeristen. Toen we aan het hotel aankwamen, kwam daar net een bus aan. Even vreesden we een groep Duitsers en we waren dan ook blij dat het om een groep Hollandse sfeermakers bleek te gaan. Onze kamers had zowel ramen die uitgaven op de straat, als op de kamer van de Hollandse mannen, die ons voor alle zekerheid nog even kwamen melden dat ze alles konden zien en dat we dus niet te gek moesten doen.
Het avondeten werd in een soort refter geserveerd voor alle gasten samen. We raakten aan de praat met enkele sympathieke Nederlanders. Soms was het wel even op de tanden bijten om niet te beginnen lachen als er ééntje uitgebreid begon te vertellen over het nut van intieme doekjes of als er ééntje Cuito (Kwieto) zei, in plaats van Quito (Kieto). Dit op de tanden bijten lukte trouwens niet altijd, maar die Hollanders kunnen wel tegen een stootje.
Na het avondmaal begon de reisbegeleidster haar groep, en ons dus ook, toe te spreken. De volgende dag gingen ze eerst naar de markt en daarna gingen ze een wandeling maken van aan het Quilotoa-meer tot in het dorpje Chugchilán. Deze wandeling hadden wij ook gepland, maar dan voor zondag. Toen de begeleidster dit hoorde, vertelde ze dat het onverantwoord was deze wandeling zonder gids te doen. Volgens haar zouden we minstens verloren lopen als we dit op eigen houtje zouden doen en misschien zelfs vermoord worden ofzo, want er zijn al verschillende mensen nooit teruggekeerd die aan deze wandeling begonnen waren.
We waren dus redelijk afgeschrikt en toen ze ons vroeg of we niet met hen mee wilden wandelen, zeiden we volmondig ja.
Zaterdag stonden wij als dagtrippers van het eerste uur al om 6u op de plaatselijke veemarkt. Dat was wel leuk om te zien. Mooie omgeving, een prachtig opkomende zon, geen toeristen en de plaatselijke bevolking die lama’s, schapen en varkens stond te verkopen.
Bij het ontbijt vroeg de begeleidster aan de groep of iedereen er akkoord mee was dat wij vandaag mee gingen met hen en dat was voor niemand een probleem. Na het eten zijn we nog even over de gewone markt gelopen en hebben we ons, ondanks onze mega-shop-uitspatting in Otavalo, nog maar is laten verleiden tot het kopen van een sjaal.
Daarna de bus op richting Quilotoa meer. Voor ons was het heel grappig en interessant om even deel uit te maken van een groepsreis en in de bus allerlei dingen over de streek bij te leren van de begeleidster.
Bij het Quilotoa meer had de groep de keuze of ze wilden mee wandelen of niet. Ze moesten goed beseffen dat het een pittige wandeling was en dat er geen mogelijkheid tot terugkeren was. De begeleidster had het zo zwaar doen klinken, dat er verschillende groepsleden niet meegingen en dat wij zelfs een beetje schrik kregen. De avond ervoor had ze ons zelfs gevraagd in hoeverre wij getraind waren. Gina was er zo van onder de indruk dat ze ons in haar slaap toch even meldde dat ze bij het wandelen ging hijgen….
De wandeling was erg mooi en de sfeer in de groep was ook heel leuk.
De Hollanders integreerden ons helemaal in de groep en vonden onze aanwezigheid precies ook tof. Ze verschoten er ook van dat wij na 2 maanden nog altijd zoveel te beppen hadden tegen elkaar. (Inderdaad, beppen).
Het laatste anderhalf uur van de wandeling zou aan één stuk redelijk steil omhoog zijn en was dus het zwaarste stuk. We begonnen er met goede moed aan met z’n allen en uiteindelijk viel het heel goed mee. We kwamen met de hele groep aan om 3u, perfect zoals gepland.
Aangezien wij onze vrienden niet meer kwijt wilden en zij ons ook niet, zochten we een kamer in hetzelfde hostel. Daarna hebben we met een deel van de groep genoten van een welverdiend pintje en chips en popcorn.
De begeleidster bleek in Ecuador te wonen omdat ze samen was met een Ecuadoriaan en toen we vroegen of ze getrouwd waren, antwoordde ze: “Neen, wij hokken.” Groot jolijt natuurlijk toen bleek dat de Belgen die uitdrukking voor samenwonen niet kennen.
Bij het avondeten vertelden de Nederlanders ons over alle verre reizen die ze al gemaakt hadden en verlekkerden ze ons met bestemmingen als Tibet, Peru, Cambodja, Kenia en veel meer.
De volgende morgen kregen we een heerlijk ontbijt voorgeschoteld: fruit, eieren, pannenkoeken, yoghurt, brood,…Met een goed gevulde maag namen we dus afscheid van onze vrienden. Het volgende dorpje op ons programma was Sigchós en de enige manier om daar te geraken was een ritje met de melkboer. Aangezien dit in Lonely Planet staat, waren we niet de enige toeristen met dit plan en stonden we dus lekker dicht bij elkaar. Terwijl we wachtten op de melkboer, wou een oude man het horloge van Gina kopen voor zijn vrouw. Gina heeft hen dan ook superblij gemaakt door haar prachtige, paarse Lidl-horloge als cadeau te schenken.
De rit met de melktruck was een heel leuke ervaring: we reden traag doorheen het berglandschap en stopten aan zowat elk huisje om melk uit te delen.
Tegen de middag kwamen we aan in Sigchós, maar daar was eigenlijk heel weinig te beleven. Toen we dus een bus naar Quito zagen rijden, hebben we niet getwijfeld en zijn we hierop gesprongen. Zo kwamen we rond 15u in Quito en konden we daar al even in het prachtige oude centrum rondlopen. Om de dag te besluiten hebben we dan genoten van pizza en rode wijn in de pizzeria van het hotel.
Aangezien we de Quilotoa-loop een dag sneller dan voorzien hadden gedaan, konden we nog een extra tripje plannen. De warmwaterbaden in Baños waren ons erg goed bevallen en dus besloten we de volgende dag naar de baden van Papellacta te gaan om daar te wandelen en te genieten van de luxueuze baden. Toen we aankwamen in Papellacta, bleek dat we eigenlijk maar een wandeling van een uurtje zouden kunnen doen als we op tijd terug naar Quito wilden gaan en omdat we dit niet echt de moeite vonden, hebben we er een echte luxe-verwendag in de baden van gemaakt.
We maakten even een praatje met de bewaker bij de ingang en voor wij, en hij waarschijnlijk ook, het goed beseften waren we binnen zonder te betalen. Drie keer een toegangsticketje van $7 bespaart en dus hebben we onze decadente dag afgesloten met sushi.
Vrijdag hebben we dan de bus genomen naar Latacunga en van daaruit naar Zumbahua. Dit laatste is een klein dorpje, met maar een paar kleine hostels en een marktje op zaterdag, absoluut niet gericht op toeristen. Toen we aan het hotel aankwamen, kwam daar net een bus aan. Even vreesden we een groep Duitsers en we waren dan ook blij dat het om een groep Hollandse sfeermakers bleek te gaan. Onze kamers had zowel ramen die uitgaven op de straat, als op de kamer van de Hollandse mannen, die ons voor alle zekerheid nog even kwamen melden dat ze alles konden zien en dat we dus niet te gek moesten doen.
Het avondeten werd in een soort refter geserveerd voor alle gasten samen. We raakten aan de praat met enkele sympathieke Nederlanders. Soms was het wel even op de tanden bijten om niet te beginnen lachen als er ééntje uitgebreid begon te vertellen over het nut van intieme doekjes of als er ééntje Cuito (Kwieto) zei, in plaats van Quito (Kieto). Dit op de tanden bijten lukte trouwens niet altijd, maar die Hollanders kunnen wel tegen een stootje.
Na het avondmaal begon de reisbegeleidster haar groep, en ons dus ook, toe te spreken. De volgende dag gingen ze eerst naar de markt en daarna gingen ze een wandeling maken van aan het Quilotoa-meer tot in het dorpje Chugchilán. Deze wandeling hadden wij ook gepland, maar dan voor zondag. Toen de begeleidster dit hoorde, vertelde ze dat het onverantwoord was deze wandeling zonder gids te doen. Volgens haar zouden we minstens verloren lopen als we dit op eigen houtje zouden doen en misschien zelfs vermoord worden ofzo, want er zijn al verschillende mensen nooit teruggekeerd die aan deze wandeling begonnen waren.
We waren dus redelijk afgeschrikt en toen ze ons vroeg of we niet met hen mee wilden wandelen, zeiden we volmondig ja.
Zaterdag stonden wij als dagtrippers van het eerste uur al om 6u op de plaatselijke veemarkt. Dat was wel leuk om te zien. Mooie omgeving, een prachtig opkomende zon, geen toeristen en de plaatselijke bevolking die lama’s, schapen en varkens stond te verkopen.
Bij het ontbijt vroeg de begeleidster aan de groep of iedereen er akkoord mee was dat wij vandaag mee gingen met hen en dat was voor niemand een probleem. Na het eten zijn we nog even over de gewone markt gelopen en hebben we ons, ondanks onze mega-shop-uitspatting in Otavalo, nog maar is laten verleiden tot het kopen van een sjaal.
Daarna de bus op richting Quilotoa meer. Voor ons was het heel grappig en interessant om even deel uit te maken van een groepsreis en in de bus allerlei dingen over de streek bij te leren van de begeleidster.
Bij het Quilotoa meer had de groep de keuze of ze wilden mee wandelen of niet. Ze moesten goed beseffen dat het een pittige wandeling was en dat er geen mogelijkheid tot terugkeren was. De begeleidster had het zo zwaar doen klinken, dat er verschillende groepsleden niet meegingen en dat wij zelfs een beetje schrik kregen. De avond ervoor had ze ons zelfs gevraagd in hoeverre wij getraind waren. Gina was er zo van onder de indruk dat ze ons in haar slaap toch even meldde dat ze bij het wandelen ging hijgen….
De wandeling was erg mooi en de sfeer in de groep was ook heel leuk.
De Hollanders integreerden ons helemaal in de groep en vonden onze aanwezigheid precies ook tof. Ze verschoten er ook van dat wij na 2 maanden nog altijd zoveel te beppen hadden tegen elkaar. (Inderdaad, beppen).
Het laatste anderhalf uur van de wandeling zou aan één stuk redelijk steil omhoog zijn en was dus het zwaarste stuk. We begonnen er met goede moed aan met z’n allen en uiteindelijk viel het heel goed mee. We kwamen met de hele groep aan om 3u, perfect zoals gepland.
Aangezien wij onze vrienden niet meer kwijt wilden en zij ons ook niet, zochten we een kamer in hetzelfde hostel. Daarna hebben we met een deel van de groep genoten van een welverdiend pintje en chips en popcorn.
De begeleidster bleek in Ecuador te wonen omdat ze samen was met een Ecuadoriaan en toen we vroegen of ze getrouwd waren, antwoordde ze: “Neen, wij hokken.” Groot jolijt natuurlijk toen bleek dat de Belgen die uitdrukking voor samenwonen niet kennen.
Bij het avondeten vertelden de Nederlanders ons over alle verre reizen die ze al gemaakt hadden en verlekkerden ze ons met bestemmingen als Tibet, Peru, Cambodja, Kenia en veel meer.
De volgende morgen kregen we een heerlijk ontbijt voorgeschoteld: fruit, eieren, pannenkoeken, yoghurt, brood,…Met een goed gevulde maag namen we dus afscheid van onze vrienden. Het volgende dorpje op ons programma was Sigchós en de enige manier om daar te geraken was een ritje met de melkboer. Aangezien dit in Lonely Planet staat, waren we niet de enige toeristen met dit plan en stonden we dus lekker dicht bij elkaar. Terwijl we wachtten op de melkboer, wou een oude man het horloge van Gina kopen voor zijn vrouw. Gina heeft hen dan ook superblij gemaakt door haar prachtige, paarse Lidl-horloge als cadeau te schenken.
De rit met de melktruck was een heel leuke ervaring: we reden traag doorheen het berglandschap en stopten aan zowat elk huisje om melk uit te delen.
Tegen de middag kwamen we aan in Sigchós, maar daar was eigenlijk heel weinig te beleven. Toen we dus een bus naar Quito zagen rijden, hebben we niet getwijfeld en zijn we hierop gesprongen. Zo kwamen we rond 15u in Quito en konden we daar al even in het prachtige oude centrum rondlopen. Om de dag te besluiten hebben we dan genoten van pizza en rode wijn in de pizzeria van het hotel.
Aangezien we de Quilotoa-loop een dag sneller dan voorzien hadden gedaan, konden we nog een extra tripje plannen. De warmwaterbaden in Baños waren ons erg goed bevallen en dus besloten we de volgende dag naar de baden van Papellacta te gaan om daar te wandelen en te genieten van de luxueuze baden. Toen we aankwamen in Papellacta, bleek dat we eigenlijk maar een wandeling van een uurtje zouden kunnen doen als we op tijd terug naar Quito wilden gaan en omdat we dit niet echt de moeite vonden, hebben we er een echte luxe-verwendag in de baden van gemaakt.
We maakten even een praatje met de bewaker bij de ingang en voor wij, en hij waarschijnlijk ook, het goed beseften waren we binnen zonder te betalen. Drie keer een toegangsticketje van $7 bespaart en dus hebben we onze decadente dag afgesloten met sushi.
1 opmerking:
wat die vrouwelijke charmes toch niet allemaal kunnen bereiken, ongelooflijk!
Een reactie posten